Het bos van Penja Rena staat op de dunne overgangslijn tussen kind en tiener. Tussen Bambi en Carrie. Tussen vrolijke flikflaks en de grond waar je doorheen zakt. Tussen toen en nu. Tussen nu en straks. Tussen knokige knoken en schaamliprode hoofden. Tussen verdwijnen en uit je voegen barsten. Tussen ongemak en schaamte. Tussen achterlaten en terugverlangen. Tussen mentos en cola. Tussen groeien en vervormen. Tussen aanpassen en compenseren in.

In dit schemergebied, waarin alles ineens anders lijkt te zijn, ontmoeten twee personen elkaar. Het is er eng maar ook leuk maar vooral eng en ze kunnen er niks tegen doen. Ze dwalen, dansen, pesten, wiebelen en komen heel dichtbij om iets in je oor te fluisteren.